بنام خدا !   

    سرزمین من ؛ قامت درهم شکسته !

زمان ، در گذر شتاب است . ملل  و ملت  ها یی تمدن بر پا میدارند ؛  سقف  هفتم  میشکافند  و به سوی خدا گونه شدن  گام بر میدارند . ” تفکر و  اندیشیدن ”  که ، همانا  بر ترین عبودیت   در نزد   حضرت دانا  ، برشمرده شده است ،  در میان  این ملل   در اوج  کرسی کمال   جلوس نموده  و از این  ودیعه اعجاز  کننده  خداوند ی  ،  در جهت  خدمت به  انسان  و انسانیت ،  استفاده های  بس شگرفی ،  صورت گرفته است . در چنین  جوامع  ، ”  انسان ”    سوژه اصلی  ” اصالت ” و ” ارزش  “ها  بوده  ؛  که ،  انسان  خلیفه ، وصی  و نماینده  خدا وند   بر روی  زمین ،  بر شمرده    شده  است .

 انسان ، یعنی ؛ کمال بی انتها . و ،  منبع  توانایی های  پایان نا پذیر  !

انسان  مالک مطلق  بر روی زمین . . و،  موجودیت وی ، این یعنی ، اوج اعجاز خداوندی ،  در پروسه خلقت .  و  اوج  اعجاز انسان  ، این یعنی  ” اندیشه ”  وی . و همین  اندیشه  آدمی  ، بال پرواز وی   به  ملکوت  اعلی بوده  و خواهد بود   .

  کمال ” مطلوب  ”   در چنین جوامع ، نهایت ی   خدمت  به  انسان  بوده است .  خدمت  در راستا خوب بودن، خوب درخشیدن   و خوب  زیست نمودن .  و از همین  پس  منظر خوب بودن  و خوب زیست نمودن است  که ، اسطوره ها  یی  از  خوب ترین  ها،  در مجموعه  (  زمان  و مکان ) قامت  بر افراخته اند    . و این  اسطوره  ها است که ،  به جریان   تاریخ ،  و شعور  و اندیشه   انسان ها  سمت و سوی دایمی   داده  و همچون  تابلو های  ” هدایت  ”  بر  فراز  ” راه ”    (عبور )   میدرخشند . 

 جوامع  ی که ، در حد  بلوغ  تفکر و  اندیشیدن  صعود نموده  اند ، در سینه خویش همواره   گوهر ها یی  را ، به پرورش  گرفته اند .  گوهر های که  صدف و ار،  زینت بخش  تاج  شرف  بشریت  بو.ده   اند .    و   اسطوره  ها ی مانده  گار  در سینه  تاریخ .

 اسطوره ها  ، این   همان  زلالی ت فوران  اندیشه ، تفکر  و تعقل   بشری است که،  همچون  چشمه ساری  از  عمق  زمین( اندیشه  توده )  و یا هم از سینه  صخره یی ( فرهنگ  مردم )  می جوش اند  و  شتر ک  میزند.  و ، از فیض وجود  خویش ،  بشریت را  شاداب و سیر آب     مینمایند .

نوابغ و اسطوره ها یی،    در عرصه سیاست ، اقتصاد  ، جامعه شناسی ، تکنالوژی  و… و در نهایت  جهت  خوشبختی و سعادت  بشریت .   

 گر چند میدانم که ، سعادت و خوشبختی برای انسان ها  یک  امر نسبی بوده است ؛ نه مطلق .     

 …و ؛ جامعه و جوامع دیگری  در دنیای تلخ احتضار ؛   مرگ و نابودی خویش را  به  انتظار ، نشسته اند . جامعه مریض ، ضعیف و  در هم  شکسته . 

در چنین  جوامع ی ،  همه چیز  و همه گان  پوسیده اند .  به خصوص ، مغز شعور  و درایت  آدمی .   خاکستان تفدیده ، سوخته  و شوره  زار نمک سود  . اگر صبحگاهی در این بادیه ،  امیدی به  جوانه  مینشیند ،  در بیداد گه  سوزان  و تفدیده   استبداد  و جهالت ،  میسوزد و  پر پر  میشود .

 این جا دیگر از تفکر و اندیشه، خبری نیست .  و نابغه یی  نیست  و اسطوره یی  نیست  . برهوت  وحشت ، که  خون ریز ترین  آنها ، برترین ی شخصیت ها بوده اند  .  حقیقتا  که  در قانون  جنگل،  چنین  باید باشد.

جامعه که  اسیر ریسمان است .  چگونه در آن جا تفکر رشد بنماید  ؟   جامعه که  اسیر استبداد  و قربانی  استبداد بوده است ، در ان جا چگونه ، اندیشه  بار ور گردد ؟  

  توده  بوده است  و ” ریسمان ” و  ” قاطر ” و   ” کوه ”  و بیابان  و هیز م و.. توده بوده است و ” افسون ” و افسانه  ” و  چه خوب به این  افسانه های تخدیر کننده  ایمان پیدا نموده  و  به ان  دل خوش نموده ایم .  

   و ؛      حاکمیت  ها  در چنین  جوامع ،  اوج  رذالت  =  استبداد  و ارتجاع !    

حاکمیت  ، این  یعنی  مجموعه  قدرت  اعمال کننده   که  ،  ریشه به  اندرون  ساختار جامعه مشخص  داشته ،  و از  بطن  تفکر  و  فرهنگ  حاکم  بر  جامعه ، به وجود  آمده باشد .  این  یعنی  حاکمیت ها ، زاییده فرهنگ های  حاکم  بر جوامع  میباشند .

 و ،  در  محدوده یی حاکمیت ی  از رذالت ها ، خوب بودن  ؛جنایت ی است  سخت  نابخشودنی . خوب  در این  محدوده  نی تنها  اسطوره  نه بوده   ؛ بلکه ، سر خوبان  همواره بر سر دار بوده است .

از  بطن  چنین جوامعی ، نابغه  و اسطوره جهانی که  ، همچون  نگینی  بر  تارک  افتخار آدمیت بدرخشند ، هرگز به  ظهور  ننشسته   ،  بلکه   این  همواره   قامت  ملا عمر ها است  که در این  خارستان وحشت ،  بر منبر تقدس   جلوس  نموده و تکیه زده اند   .   در این جامعه ، هرگز  حق معیار نبوده است  بلکه ، این  همواره  معیار ها ، حد و مرز تعیین  حق بوده است ..  چه اخپل وان  وی صحی دی .  از خود گ
و