پست اُلسوالی را حیثتی نکنیم.
(تمام این پست‌های موقت، ارزش دو شهید مان را ندارند.)
………….
یک: بی‌تدبیری و ضعف مدیریت، دو جوان رشید را از ما گرفت. حالا مقصر که بود، السوال، پلیس، اربابان، قوماندانان سابق، افراد فرصت‌طلبِ جاطلب، حقیراندیشان، عقده‌ای‌ها، منادیان برتری قول، قریه، سمت و منطقه که البته همه به طور مستقیم و غیرمستقیم مقصرند، جای خالی این دو جوان را پر می‌کنند. با خون این دو جوان چه کنیم. اندوه خانوادة آن‌ها را با که بگوییم. آیا می‌شود با توجیه‌گری و دنبال مقصر خیالی گشتن، زندگی را به این دو جوان برگرداند. دو جوانی که با امید بزرگ شدند، با رؤیا زیستند و با تلخی جان دادند.
دو: کسی که در دولت کار می‌کند، امروز است، فردا نیست. پست‌های دولتی موقتی‌اند. دایمی نیستند. این پست را در جاغوری حیثتی نکنیم. با آن به چند دستگی مردمی، شکاف‌های درون طایفه‌ای و نفاق نکوشیم.
سه: اختلافات در درون چهاردستة جاغوری مردمی نیست. ساخته و برساختة اربابان، قوماندانان سابق، فرصت‌طلبان و برتری‌طلبانِ طایفه، قول‌، قریه، سمت و منطقه هستند. به اینان فرصت داده نشود.
چهار: هرکه به اختلافات طایفه‌ای، سمتی، قول و قریه در جاغوری دامن بزند، طرد کنیم. شرمنده است کسی که ادای روشنگری و تحصیل‌یافتگی در می‌آورد و هنوز در طبل متعفن کهن که ریشة تمام دردهای مزمن ما در آن است، می‌کوبد.
پنج: برای نابودی فساد اداری، فساد اخلاقی، دورکردن آدم‌های فاسد و اربابان از اداره‌های دولتی و رسیدن به یک حاکمیت عادل و صالح، بسیج شویم.
شش: از این رویداد درس و عبرت بگیریم. تلاش کنیم که با آینده‌نگری و بدون توجیه‌گری جلو این‌گونه اتفاقات در آینده گرفته شود.
هفت: این رویداد در شأن مردم جاغوری نبود. ادارة گذشته و کنونی در شأن مردم جاغوری نبوده و نیست. اداره‌ای در شأن مردم جاغوری بسازیم.
باهم باشیم!
یاهو!