به سوی صلح(۲)

یکی از ویژگی‌های روند صلح کنونی این است که این روند برغم تاکید مکرر بر اینکه صلح باید در مالکیت افغان‌ها باشد، یک ابتکار خارجی است. طرح آن از امریکاست و مدیریت آن را نیز امریکا و شرکای بین المللی و منطقه‌ای آن بر عهده دارند. روند صلح را بلوغ سیاسی و احساس مسئولیت نیروهای داخلی به وجود نیاورده، بلکه مناسبات و شرایط خاص بین‌المللی به وجود آورده است. نقش‌ نیروهای داخلی در روند صلح بسیار ضعیف است. هیچ طرح جهان‌پسند و مبتنی بر واقعیت‌های اجتماعی نه از سوی دولت افغانستان و نه از سوی طالبان و نه هم از سوی سایر گروه‌های سیاسی به میان نیامد. درست به همین دلیل روند کنونی برای همه با بیم و خطر همراه است و منافع هیچ گروهی به طرز دل‌خواه در این طرح برآورده نمی‌شود. نه طالبان به امارت می‌رسند، نه سنگر گرفتن در پشت جمهوریت درد اشرف غنی را دوا می‌کند و دیگر گروه‌های ذی‌نفع نیز نگران هستند. بیست سال جامعه جهانی برای افغانستان دولت ساختند، بیست سال برای بقای آن جنگیدند و اکنون همین‌ها برای افغانستان صلح می‌کنند. این بدان معناست که در شکلدهی دولت صلح الزامات بین المللی بیشتر از واقعیت‌های داخلی تاثیرگذار خواهد بود. ضامن بقای دولت صلح باز هم الزامات بین المللی خواهند بود و در صورت کم شدن این الزامات، ناگزیر دولت فروخواهد پاشید و آنچه که رشته شده، از نو پنبه خواهد شد.
علی امیری…