در سال ۶۴ درقم با ایشان آشنا شدم. بعد در یک منزل باهم بودیم. مدتی مغنی ومعالم اصول را باهم مباحثه میکردیم.
رضوانی انصافا انسان متدین بود دارای اخلاق وبه اصطلاح ما طلبه ها دارای ذی طلبگی. همین صفات باعث شد سر از مدرسه ایت الله وحیدی در حوتقل دربیاورد.
زندگی طلبگی برعکس ظاهری آرامش ناقراری های خاص خودش را دارد وگاهی خورد کننده است. یک عمر زندگی با دستخوش وناملایمات. چه ناملایماتی بالاتر ازاین که دور از خانواده رخ به نقاب خاک بگذاری، مظلومانه رهسپار دیاری ابدی بشوی. امشب خبر درگذشت ایشان را بر سری سفره شام شنیدم دیگر نتوانستم لقمه بعدی را بردارم . برایش آرام گریستم به روح پر فتوح اش درود فرستادم.
روحت شاد رفیق، آرام بخواب،
متاسفانه این روزها عروج ملکوتی و ناگهانی تعدادی از علمای منطقه در این اواخر باورش سخت و تحملش بسیار دشوار است.
ارتحال جانسوز تعدادی از اساتید و علمای بزرگوار منطقه انگوری و حوتقل بودیم(استاد اوحدی، حاجی طاهری، استاد رسولی، استاد رحیمی، حاجی فیاضی، استاد رضوانی و امروز هم استاد سید حسنی رحمة الله علیهم) که هر کدام این عزیزان با تلاش و سختی‌های بسیار عمر با برکت‌شان را در راه تعلیم، تعلم، تبلیغ، آموزش، تربیت و خدمت به مردم خویش سپری نمودند.
ضایعه جبران ناپذیری است، خداوند ارواح همه شان را با انبیاء، اولیاء، صلحا و ائمه اطهار علیهم السلام محشور نماید و به تمام مردم این دیار و به‌خصوص بازماندگان آن عزیزان صبر و اجر عنایت فرماید.
